Jonathan Cook Middle East Eye’deki köşesinde yazdığı makalede Netanyahu'nun ABD Kongresi'nde coşkulu bir şekilde karşılanmasının bir suç ortaklığı olduğunu, ABD'nin İsrail'e verdiği koşulsuz desteğin, "küresel hakimiyet" hedefinin bir parçası olduğunu ve İsrail'i Ortadoğu'daki stratejik bir askeri üs olarak gördüğünü dile getiriyor.
İşte o makale:
Şu anda dünyada, İsrail'in Gazze'deki katliamı sürerken, Başbakan Benjamin Netanyahu'nun ezici çoğunluğu oluşturan seçilmiş temsilcilerinden defalarca ayakta alkışlanması garanti olan tek bir ülke var.
Bu ülke, Netanyahu'nun yıllardır son derece ayrıştırıcı bir figür olduğu İsrail değil. Bu ülke, Amerika Birleşik Devletleri.
Çarşamba günü, Netanyahu, her adımında fatih bir kahraman gibi karşılanarak yavaşça ABD Kongresi kürsüsüne doğru ilerlerken, sırtı sıvazlandı, tebrik edildi, alkışlandı ve sevinç gösterileriyle karşılandı.
Bu, son 10 ayda yaklaşık 40.000 Filistinlinin -yarısı kadın ve çocuk- katledilmesine nezaret eden aynı Netanyahu'ydu. 21.000'den fazla çocuğun da kayıp olduğu bildiriliyor, bunların çoğu enkaz altında kalmış durumda.
Bu, başlangıçta 2,3 milyon Filistinliye ev sahipliği yapan ve yeniden inşasının en az 80 yıl sürmesi ve en az 50 milyar dolara mal olması beklenen bir toprak şeridini yerle bir eden aynı Netanyahu'ydu.
Bu, Gazze'deki tüm hastaneleri ve üniversiteleri yerle bir eden ve diğer İsrail bombaları nedeniyle evsiz kalan ailelere sığınak olarak hizmet veren okulların neredeyse tamamını bombalayan aynı Netanyahu'ydu.
Bu, Gazze'de bir kıtlığa yol açan bir yardım ablukası uygulayarak açlığı bir savaş silahı olarak kullandığı gerekçesiyle Uluslararası Ceza Mahkemesi başsavcısı tarafından tutuklanması talep edilen aynı Netanyahu'ydu.
Bu, hükümetinin geçen hafta Uluslararası Adalet Divanı (ICJ) tarafından uzun vadeli bir saldırganlık eylemiyle Filistin halkı üzerindeki İsrail'in apartheid rejimini yoğunlaştırdığı tespit edilen aynı Netanyahu'ydu.
Bu, hükümeti dünyanın en yüksek yargı organı olan ICJ'nin "makul soykırım" olarak nitelendirdiği şeyi gerçekleştirdiği gerekçesiyle yargılanan aynı Netanyahu'ydu.
Ve yine de, kongre salonunda sadece tek bir protestocu göze çarpıyordu. Filistin asıllı tek ABD milletvekili olan Rashida Tlaib, küçük siyah bir pankartı kavrayarak sessizce oturuyordu. Pankartın bir tarafında "Savaş suçlusu", diğer tarafında ise "Soykırım suçlusu" yazıyordu.
Yüzlerce kişi arasında imparatorun çıplak olduğunu işaret etmeye çalışan tek bir kişi.
Gerçekten de, görüntü çarpıcıydı.
Bu, yabancı bir liderin ziyaretinden çok, eski Roma'da Senato'ya geri dönen, madalya takılmış yaşlı bir generali veya imparatorluğun sınırlarındaki "barbarları" acımasızca bastırdıktan sonra anavatanının parlamentosunda kucaklanan, saçları ağarmış bir İngiliz genel valisini andırıyordu.
Bu, tarih kitaplarından tanıdık bir sahneydi: imparatorluğun merkezi tarafından cesaret, şeref ve medeniyet olarak yeniden yorumlanan emperyal vahşet ve sömürgeci barbarlık. Ve 200 veya 2.000 yıl önce olanlara baktığımızda olduğu kadar saçma ve iğrenç görünüyordu.
Netanyahu, ABD tarihinde dört kez Kongre'de konuşma yapmak üzere davet edilen ve hatta İngiltere'nin savaş zamanı lideri Winston Churchill'i bile geride bırakarak, ABD tarihinde en çok ağırlanan yabancı lider oldu.
O tamamen Washington'ın yaratığı. Vahşeti, canavarlığı tamamen Amerika yapımı. ABD'li ustalarına yalvarırken dediği gibi: "Bize araçları daha hızlı verin, biz de işi daha hızlı bitirelim."
Göstermelik muhalefet
Parti sözcüsü Nancy Pelosi de dahil olmak üzere bazı Demokratlar uzak durmayı tercih etti. Bunun yerine, Gazze'de alıkonulan İsrailli rehinelerin aileleriyle görüştü - elbette, sevdikleri İsrail tarafından katledilen Filistinli ailelerle değil.
Başkan Yardımcısı Kamala Harris kendi yokluğunu program çakışması olarak açıkladı. Perşembe günü İsrail Başbakanı ile görüştü, tıpkı Başkan Joe Biden gibi.
Görüşmenin ardından, Netanyahu'ya Gazze'deki "vahim" insani durumla ilgili baskı yaptığını iddia etti, ancak İsrail'in "kendini savunma hakkı" olduğunu da vurguladı - ICJ'nin geçen hafta belirttiği gibi, İsrail'in özellikle sahip olmadığı bir hak, çünkü İsrail, Filistinlilerin haklarını uzun süredir devam eden işgali, apartheid rejimi ve etnik temizliği yoluyla kalıcı olarak ihlal eden taraf.
Ancak Pelosi'nin -ve eğer öyleyse Harris'in- muhalefeti tamamen göstermelikti. Doğru, kendisini ve hükümetini ABD Cumhuriyetçi sağı ve eski başkan Donald Trump ile bu kadar yakın ittifak kuran Netanyahu'ya karşı kişisel bir sevgileri yok.
Ancak Netanyahu sadece bir bahane görevi görüyor. Hem Pelosi hem de Harris, ICJ'nin geçen haftaki kararına göre on yıllar önce Filistin topraklarında apartheid rejimini kuran ve oradaki nüfusu etnik olarak temizlemek için yasadışı bir işgali kılıf olarak kullanan bir devlet olan İsrail'in sadık destekçileridir.
Siyasi gündemleri Gazze halkının yok oluşuna son vermek değil. Gazze'den gelen manzaralar karşısında şok olan geleneksel Demokrat seçmenler arasında yaygın bir memnuniyetsizliğe karşı bir emniyet valfi görevi görmek.
Onları, kapalı kapılar ardında İsrail'in Filistin meselesini ele alışıyla ilgili bir tür siyasi mücadelenin yaşandığı yanılsamasına düşürmek. Demokratların oy kullanmasının bir gün -çok uzak bir gün- Filistinli çocukların İsrail'in yasadışı yerleşimci milislerinin güvenliğini sağlamak uğruna ölmeyeceği efsanevi bir "iki devletli çözüm" olan, tanımsız bir "barış"a yol açacağını düşünmelerini sağlamak.
ABD'nin İsrail'e yönelik politikası, ister kırmızı ister mavi olsun, ister Trump ister Barack Obama Beyaz Saray'da olsun, on yıllardır anlamlı bir şekilde değişmedi.
Ve eğer Harris başkan olursa -ki bu büyük bir ihtimal- ABD silahları ve parası İsrail'e akmaya devam edecek, Gazze'ye ABD yardımı yapılıp yapılmayacağına ise İsrail karar verecek.
Neden? Çünkü İsrail, ABD'nin küresel tam spektrum hakimiyeti için yürüttüğü emperyal projenin kilit taşıdır. Washington'ın İsrail konusunda rotasını değiştirmesi için düşünülemez başka şeyler de yapması gerekeceğinden.
Tıpkı ICJ'nin geçen hafta İsrail'e Filistin topraklarındaki düzinelerce yasadışı yerleşimini sökmesini söylediği gibi, gezegen genelindeki 800 askeri üssünü de sökmeye başlaması gerekecek.
ABD'nin Ukrayna'daki gibi kanlı vekalet savaşlarıyla Çin ve Rusya'yı sindirmeye çalışmak yerine, bu büyük güçlerle ortak bir küresel güvenlik mimarisi üzerinde anlaşması gerekecek.
Yaklaşan düşüş
Unutmayın, Pelosi, ABD'deki üniversite kampüslerinde İsrail'in Gazze'de olası soykırımını protesto eden öğrencileri Rusya ile bağlantılı olmakla suçladı. FBI'ı, Biden yönetimine ateşkesi desteklemesi için baskı yaptıkları gerekçesiyle öğrenciler hakkında soruşturma açmaya çağırdı.
Netanyahu da Kongre'ye hitaben yaptığı konuşmada, göstericileri -bu sefer- İsrail'in baş düşmanı İran'ın "faydalı aptalları" olmakla suçlayarak şeytanlaştırdı.
İkisi de ABD genelinde milyonlarca sıradan insanın çocukları bombalamanın ve aç bırakmanın -ve ulaşılamaz bir hedefi olan bir savaşı gerekçe olarak kullanmanın- yanlış olduğunu düşündüğünü kabul edemez.
Hamas zayıflamıyor, güçleniyor
Batılı terörle mücadele uzmanlarının bile kabul etmek zorunda kaldığı gibi, İsrail'in Gazze'deki soykırım politikaları Hamas'ı zayıflatmıyor, güçlendiriyor. Ailelerini İsrail bombalarına kaybeden erkekler ve erkek çocuklar, Hamas'ın en ateşli yeni üyeleri oluyor.
İşte bu yüzden Netanyahu, İsrail'in Gazze'deki askeri saldırısının -soykırımının- kısa sürede sona eremeyeceğini vurguladı. Askerlerini "silahsızlandırma ve radikalleştirme" olarak nitelendirdiği bir operasyonda süresiz olarak anklajda tutmak için silah ve para talep etti.
Roma İmparatorluğu'nun yöneticileri, yaklaşan çöküşü, Washington'daki modern muadillerinin görebildiğinden daha fazla göremiyordu.
Bu, oradaki Filistinliler için, İsrail'in yardım ablukası, açlık, bombalar ve işaretlenmemiş "ölüm bölgeleri" ile yaşamaya ve ölmeye zorlanırken, devam eden bir korku gösterisi anlamına geliyor.
Bu aynı zamanda, tırmanmaya yönelik tehlikeli noktaların sayısı artmaya devam ettikçe, İsrail'in Gazze'ye yönelik savaşının bölgesel bir savaşa ve potansiyel olarak küresel bir savaşa dönüşmesi riskini de beraberinde getiriyor.
Ancak ABD Kongresi, Ortadoğu'daki küçük, müstahkem devletini savunmakla o kadar körleşmiş durumda ki, bu tür karmaşıklıklar hakkında düşünmüyor. Üyeleri, tıpkı Roma senatörlerinin bir zamanlar zaferlerinin sonsuza dek süreceğini varsaydıkları generallere "Zafer!" diye haykırdıkları gibi, İsrail'den gelen satrabına "ABD!" diye haykırdılar.
Roma İmparatorluğu'nun yöneticileri, yaklaşan çöküşü, Washington'daki modern muadillerinin görebildiğinden daha fazla göremiyordu. Ama her imparatorluk çöker. Ve yöneticileri ne kadar saçma ve iğrenç hale geldiklerinin farkına varamaz hale geldiğinde çöküşü kaçınılmaz hale gelir.
Tercüme: Baran Dergisi
