İnşirah’ın hikayesi: Gazze’de bir annenin hayatta kalma mücadelesi

İsrail'in Gazze'deki soykırımının başlamasından bu yana neredeyse 10 ay geçti ve resmi ölüm sayısı 40.000'i aştı. Gazze gettosunda yaşayan Filistinliler, sıcaklık, susuzluk, açlık ve kuşatma nedeniyle meydana gelen hastalıklardan ölüyor. Bu sayılmamış ölümlerden biri de geniş ailemden bir üye olan büyük Badrasawi kadını İnşirah’tır. İnşirah, babamın kuzeni Abdelfettah ile evliydi ve 1948'de Siyonist milisler tarafından yıkılan Gazze'nin 32 km kuzeydoğusundaki bir Filistin köyü olan Beit Daras'tan (Badrasawi, Beit Daras'tan gelen anlamına gelir) mülteci topluluğunun ayrılmaz bir parçasıydı. İnşirah sadece sıradan bir kadın değildi; Khan Yunus mülteci kampı ve el-Karara mahallesinde güç, cesaret ve nezaketin simgesiydi. Abdelfettah genç yaşta bir kalp krizi sonucu vefat ettikten sonra, altı yetimi tek başına büyüttü: beş erkek ve bir kız. Büyük sosyal becerileri ve mizah anlayışıyla tanınan İnşirah, kampın gülen yüzüydü. Birinci İntifada sırasında, çocukları İsrail ordusundan kurtarmak için birçok kez hayatını riske attı ve cesaretinden dolayı sıklıkla dayak yedi. Bir keresinde, 11 yaşındaki kardeşim Enver okuldan eve dönerken tutuklandığında, İnşirah cesurca ona coplarıyla vuran asker grubuna daldı. Onu sıkıca kucaklayarak acı verici darbelerden korudu ve en yüksek sesiyle "Oğlum, oğlum!" diye bağırdı. Çığlıkları, hızla yardıma gelen kampın kadınlarını alarma geçirdi. Kardeşim kurtarıldı ama İnşirah, kolu kırılmış ve dayak yemiş olarak kaldı. Çocukları büyüyüp iş bulduktan sonra İnşirah, mülteci kampından Khan Yunus’un doğusundaki el-Karara’daki bir araziye taşındı ve orada bir ev inşa etti. Enver, taşındıktan sonra onu düzenli olarak ziyaret etmeye devam etti. Keskin zekasıyla, hayatını kurtardığı zamanı sık sık hatırlatır ve "Bu ziyaret, hayatını kurtardığım için bana olan borcunun bir parçasıdır." derdi. Onun bu şakaları her zaman herkesi güldürürdü. Bu, Temmuz 2023’te son ziyaretimizde paylaştığı birçok hikayeden biriydi. Böbrek hastalığından ciddi şekilde muzdarip olmasına ve haftada iki kez yapılan diyaliz tedavilerinin bedelini ödemesine rağmen, mizahi ve cömert ruhunu koruyarak anılarını paylaşıyor ve yemek masasında şakalar yapıyordu. Onun kahkahaları, her zamanki gibi odayı sıcaklıkla doldurdu. Arapça’da "inşirah" kelimesi sevinç anlamına gelir ve bizim İnşirah'ımız bu ismin hakkını sonuna kadar verdi. El-Karara, İsrail ordusu tarafından işgal edilen ve yok edilen ilk yerlerden biriydi. Evi, bombalamalardan önemli ölçüde zarar gördü, ancak o ve onunla birlikte yaşayan dört yetişkin çocuğunun aileleri zamanında kaçmayı başardı. Şifa Hastanesi'nden sonra Gazze'nin en büyük tıbbi kompleksi olan Nasser Hastanesi yakınlarındaki Khan Yunus kampına sığındılar. Şubat ayında İsrail ordusu hastane kompleksine kuşatma uyguladığında, bu sefer Khan Yunus'taki al-Amal Hastanesi’ne yakın bir yere kaçmak zorunda kaldı. Çocukları, her zaman herhangi bir sağlık tesisine mümkün olduğunca yakın olmak istiyordu. O noktada, İnşirah ve çocuklarıyla bağlantıyı kaybettik. Soykırımın ortasında hasta olduğunu düşünmek, hayal gücümde korku ve kaygıyı artırdı. Gazze ablukası nedeniyle doğru tıbbi bakımın sağlanamaması nedeniyle ebeveynlerimi kaybetmenin anıları, ıstırabımı daha da arttırdı. Yaşadığımız sonsuz acılar, onun ve çocuklarının yaşadığı ıstırabı düşünmeyi daha da dayanılmaz hale getirdi. Dört ay sonra ne olduğunu öğrenene kadar bekledik. Yeğenim, Nasser Hastanesi yakınlarında İnşirah’ın gelinlerinden biriyle karşılaştı ve onun çok hasta olduğunu öğrendi. Birkaç gün sonra, Gazze’deki ailem onun ölüm haberini aldı. Cenazede, İnşirah’ın oğulları korkunç hikayelerini paylaştılar. Khan Yunus’taki İsrail saldırıları devam ederken, sayısız Filistinli hayatını kaybediyordu. İnşirah’ın ailesi Rafah’a taşınmaya karar verdi. Rafah’taki Tal as-Sultan mahallesine ulaşmayı başardılar, Abu Youssef al-Najjar Hastanesi’ne yakın kalmaya çalıştılar. İnşirah’ın durumu hızla kötüleşti ve haftada üç diyaliz seansı gerektirdi, ancak hastaneye ulaşım kabusa dönüştü. Ambulans hizmetleri nadirdi ve tehlikeliydi, bu yüzden çocukları özel ulaşımı tercih etti: arabalar, eşek arabaları ve hatta yıkık sokaklarda çalışan tekerlekli sandalyeler. Oğullarından İyad, annesini taşımak için kiraladıkları eşek arabasını İsrail Güçleri tarafından öldürülen bir aileyi taşımak için teslim etmek zorunda kaldığını anlatırken gözyaşları içinde kaldı. Bu, hayatı koruma ile şehitlere saygı arasında imkansız bir seçimdi. İnşirah, yıkık ve bozuk yollarda bir tekerlekli sandalye içinde zorla taşınmaya devam etti, bu da onun zaten kırılgan olan sağlığına zarar verdi. Rafah'ın Mayıs ayındaki işgali, İnşirah'ın ailesini tekrar yola çıkardı. Khan Yunus'taki bir zamanlar rekreasyon alanı olan, ancak şimdi korku ve umutsuzluk bölgesine dönüştürülen el-Mawasi'ye kaçtılar. İnşirah'ın acıları, bu sefer Deir el-Balah'taki El-Aksa Şehitleri Hastanesi'nde diyaliz seanslarına erişmekte zorlanmasıyla arttı. Sonunda, aile, Deir el-Balah'a yapılan gezilerin fazla zorlu olduğu için kısmen rehabilite edilen Nasser Hastanesi'ne geri döndü. Hastanede kaynaklar kıttı, ilaçlar ve ekipmanlar çoğu zaman mevcut değildi ya da Khan Yunus'taki sürekli İsrail bombardımanları nedeniyle çalışamaz hale gelmişti. İnşirah, çocuklarının elinden gelenin en iyisini yapmasına rağmen gerekli tıbbi bakımı alamıyordu. Durumu kötüleşmeye devam etti. Kendi hasar görmüş evinin yanındaki evde akrabamız Muhammed, eşi Menar ve yedi küçük çocuğunun acımasızca öldürüldüğünü öğrenmesi de onu olumsuz etkiledi. Kurban Bayramı arifesinde, İnşirah, yeterli tıbbi malzeme ve desteğin olmadığı, aşırı kalabalık yoğun bakım ünitesine girdi ve orada hayatını kaybetti. Cenazesinde, İnşirah’ın çocukları annelerinin çadırdaki dayanılmaz koşullarını detaylı olarak anlattılar – aşırı sıcak, yiyecek ve temiz su eksikliği, gerekli besin takviyelerinin olmaması ve gerekli hijyen, oksijen ve elektriğin tamamen yokluğu. Yanında kalarak bakım ve dualar sundular, ancak Gazze'nin sağlık sisteminin sistematik olarak yok edilmesi, onlara daha fazlasını sunma imkanı bırakmadı. İnşirah, İsrail'in Gazze'deki sağlık sektörünü kasıtlı olarak hedef alması sonucunda ölen sayısız kurbandan sadece biri. İsrail ordusu defalarca hastaneleri ve klinikleri basıp yıkmıştır. İsrail askerleri, tıbbi ekipman ve malzemeleri yok etmekten keyif aldıkları videoları çekmiştir. Gazze Hükümeti Medya Ofisi'ne göre, 36 hastaneden 34'ü İsrail saldırılarıyla hizmet dışı bırakıldı. Toplamda, 161 tıbbi tesis hedef alındı. 500'den fazla sağlık çalışanı, aralarında yüksek uzmanlık gerektiren doktorlar da olmak üzere öldürüldü. İnsan Hakları İçin Hekimler örgütü, İsrail'in doktorlara, hastalara, kliniklere ve sağlık altyapısına yönelik 1.000'den fazla saldırısını belgeledi; bu saldırılar, onların deyimiyle, "bir halk sağlığı felaketini körükledi". Gazze'nin tıbbi altyapısının yıkılması ve sağlık personelinin öldürülmesi, İsrail soykırımının bir başka ölümcül nedenidir. Bu durum, hastalar ve aileleri için tarif edilemez korku ve acılara neden olmuş ve birçok önlenebilir ölüme yol açmıştır. İsrail'in soykırımcı savaşının başlangıcında Gazze'de İnşirah gibi kronik hastalıklara sahip yaklaşık 350.000 sakin vardı. Onlardan kaçının 10 aylık "tam bir cehennemden" sağ çıktığı bilinmemekle birlikte, Gazze'yi ziyaret eden doktorların yaptığı bir tahmin gerçek ölüm sayısını 92.000 olarak gösteriyor; bilim adamlarının yaptığı bir diğer tahmin ise 186.000'i buluyor. İsrail'in sağlık sektörünü yok etmesi, sanitasyon altyapısını tahrip etmesi ve açlık dayatması, insanların yıkıcı hastalıklara yakalanmasıyla binlerce daha kronik hasta Filistinli üretiyor. Zaten yaklaşık 100.000 kişinin Hepatit A'ya yakalandığı ve çoğunun tedaviye erişemediği düşünülmektedir. Ayrıca, İsrail saldırılarında yaralanan 90.000'den fazla kişi var, bunlardan 10.000'i acilen Gazze dışına tedavi için gitmek zorunda. Ancak, İsrail'in Mısır'a açılan Rafah sınır kapısını ele geçirmesinin ardından, tıbbi tahliyelerin çoğunu engellediği için bu insanlar Gazze'den çıkamıyor. Sivillerin çaresiz çığlıklarına ve Birleşmiş Milletler ajansları, Dünya Sağlık Örgütü ve Sınır Tanımayan Doktorlar (MSF) gibi tıbbi kuruluşların İsrail’in eylemlerini kınamalarına rağmen, ABD ve müttefikleri İsrail’e silah sağlamaya ve Gazze’deki soykırımını ve tıbbi tesislerin yıkımını görmezden gelmeye devam etti. Başkan Biden'ın savaşı sona erdirmek istediğini iddia etmesi ve ardından bu yönde hiçbir şey yapmaması grotesk bir durumdur. Başkanlığının sonuna yaklaşırken, Gazze'nin toptan yok edilmesi ve halkının imha edilmesi için başlıca sponsor ve kolaylaştırıcı olarak, geride soykırımcı bir miras bırakma yolunda ilerliyor. Ghada Ageel, Al Jazeera

İnşirah’ın hikayesi: Gazze’de bir annenin hayatta kalma mücadelesi

Filistin dışarıdan destek olmadan da ayakta kalabilir, peki ya İsrail?

Çözüm: İşgalci İsrail'i BM'den çıkarmak

Yahudilerde soykırım kültürünün yükselişi: Medya ve akademi nasıl rol oynuyor?

“Mezarlıkta yer kalmazsa, beni evin arka köşesine gömün”

Gazze'de yaşanan soykırım, ortak bir ABD-İsrail girişimiydi

Yahya Sinvar İsrail'e karşı savaşarak şehit oldu

Yahudilerin Filistinlilere yönelik toplu katliamı yetmiş yıl önce başladı

Filistinli Taim Abd al-Aati'nin Hikayesi

İsrail'in Eski İstihbarat Başkanı: Eğer Filistinli olsaydım, topraklarımı çalanlara karşı savaşırdım

Devler nerede?